گرچه ایمپلنت دندان گزینه‌ای موفق برای جایگزینی دندان از دست رفته می‌باشند و کاشت آنها با موفقیت بالایی همراه است، اما پس از کاشت آنها نیز ممکن است مشکلاتی بروز یابند. نرخ شکست ایمپلنت دندان و برداشتن آنها حدود 5% تا 12% گزارش شده است. پس از برداشتن ایمپلنت، بیمار با وضعیت دشواری مواجه است و برای گزینه های جایگزین آن باید تصمیم بگیرد. دندان مصنوعی متحرک یکی از این گزینه ها است، اما معمولاً نخستین درمان نخواهد بود. در صورتی که یک ایمپلنت تکی با شکست مواجه شده باشد، قرار گرفتن یک پروتز (دنچر) پارسیل ثابت روی دندان های طبیعی مجاور نیز می تواند راهکار دیگر باشد. این گزینه منوط به موافقت بیمار برای آماده سازی دندان های طبیعی (تراش آنها) است و نیز اینکه دندان هایی که قرار است به عنوان تکیه گاه استفاده شوند به اندازه کافی از حمایت پریودنتال برخوردار باشند تا فشار ناشی از بریج را تحمل کنند. در اکثر موارد، بیمار ترجیح می دهد ایمپلنتی که با شکست مواجه شده را با یک ایمپلنت دیگر تعویض کند. تعویض ایمپلنت و کاشت یک ایمپلنت جدید، یکی از گزینه های درمان است اما نرخ موفقیت آنها بسیار متفاوت است و از 69% تا 91% گزارش شده است. علاوه بر نرخ پایین تر موفقیت آنها در مقایسه با ایمپلنتی که برای نخستین بار کاشته می شود، کاشت مجدد ایمپلنت ها اغلب نیازمند پیوند بافت نرم و سخت اضافی، زمان بهبود طولانی تر و روکش دندان جدید، و نیز هزینه های اضافی برای بیمار است.
عوامل تاثیرگذار در شکست ایمپلنت دندان:
عوامل بسیاری وجود دارد که می توانند باعث شکست زود هنگام یا دیر هنگام ایمپلنت دندان شده و باعث شوند نیاز به کاشت مجدد ایمپلنت داشته باشید. دز زیر مهم ترین عوامل شکست ایمپلنت دندان را بیان نموده ایم:
جوش نخوردن کامل فیکسچر با استخوان فک شما
حرکت ایمپلنت بعد از کاشت به دلیل نداشتن ثبات کافی در جایگذاری
بروز عفونت شدید در لثه
وارد شدن ضربه شدید به ایمپلنت
گسترش عفونت در لثه
شکسته شدن پیچ ایمپلنت
استعمال دخانیات
تجربه بسیار پایین جراح
عدم رعایت بهداشت مناسب دهان و دندان
استفاده از برخی داروها
وارد شدن فشار بیش از حد به پایه ایمپلنت توسط شما
مناسب نبودن سایز ایمپلنت
ابتلا به برخی بیماری های زمینه ای مانند دیابت
راه‌های افزایش احتمال موفقیت کاشت مجدد ایمپلنت پس از شکست در ایمپلنت قبلی:
برای بهبود اسئو اینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان اطراف خود) ایمپلنت دوم باید اقداماتی صورت گیرد تا میزان موفقیت کاشت مجدد ایمپلنت افزایش یابد. پس از شکست ایمپلنت اولیه، از سه روش می توان برای افزایش احتمال موفقیت ایمپلنت‌های جایگزین، استفاده نمود که در ادامه به بررسی این سه مورد پرداخته می‌شود.
برداشت فیبروز بافت نرم از حفره ایمپلنت دندانی
در ایمپلنتی که پیوند با استخوان اطراف خود را از دست داده است، تمام بدنه ایمپلنت می تواند دچار فیبروز یا فساد الیاف (انکپسوله شدن) شود. در تصویر زیر عکس رادیوگرافی را مشاهده می نمایید که از بین رفتن کامل پیوند و انکپسوله شدن فیبروز را نشان می دهد.
این بافت می تواند برای اسئواینتگریشن، به عنوان سدی بین استخوان و ایمپلنت عمل کند. به همین دلیل برطرف کردن تمام مواد خارجی و پاک کردن و ضد عفونی کردن حفره ایمپلنت و برداشتن با دقت تمام بافت نرم، قبل از کاشت مجدد ایمپلنت ضروری است. استفاده درست از ابزارها به پزشک اجازه خواهد داد به اپکس (بالاترین قسمت) حفره ایمپلنت دسترسی پیدا کند و آنقدر سریع عمل کند که برداشت بافت (تراشیدن) دیواره های استخوانی را به سرعت انجام دهد. پس از برداشت کامل بافت، ایجاد تغییرات شیمیایی گام بعدی است. در تصویر زیر مشاهده می کنید برای برداشتن فیبروز بافت نرم از حفره باقی مانده از ایمپلنت، از کورت Slade Blade (ابزاری که دارای تیغه ای تخت است) استفاده می شود.
ضد عفونی کردن کامل باکتری های حفره ایمپلنت و بافت های اطراف
ایمپلنت‌هایی که با شکست مواجه شده اند و به پری ایمپلنتیت مبتلا هستند، معمولاً در معرض همان پاتوژن هایی (میکروب های بیماری زا) هستند که دندان طبیعی را تحت تأثیر قرار می دهند. این باکتری ها نه تنها می توانند سطح ایمپلنت را پوشش دهند، بلکه می توانند در بافت های پیرامونی اطراف ایمپلنت نیز وجود داشته باشند. برداشت کامل این باکتری ها با سم زدایی شیمیایی حفره به جا مانده از ایمپلنت و بافت های پیرامون آن می تواند به زدودن پاتوژن‌ها نیز کمک کند. در تصویر زیر از گلوله های پنبه ای آغشته به اسید سیتریک 60% برای سم زدایی و ضد عفونی کردن حفره ایمپلنت استفاده می شود تا بتوانیم کاشت مجدد ایمپلنت موفق‌تری داشته باشیم.
هر چند هر دو تحت تأثیر قرار گرفته اند، تغییرات شیمیایی در یک EDTA خنثی که PH آن 4/7 است، در مقایسه با اسید سیتریک که PH آن 1 است، جایگزینی ملایم تر برای بافت است. بعلاوه، استریل کردن بافت های نرم ملتهب اطراف ایمپلنتی که با شکست مواجه شده با کمک لیزر، می تواند کمک کند انعطاف پذیری بافت طی دوره بهبود افزایش پیدا کند. در تصویر زیر استریل نمودن فلپ بافت نرم با کمک لیزر طی فرایند برداشت ایملنت را مشاهده می نمایید که به روند بهبود کمک می کند.
افزایش رشد عروق خونی بافت های نرم و سخت
بافت های نرم و سخت پیرامون ایمپلنت دندان دارای عروق هستند، که یکی از ویژگی های حیاتی برای اسئواینتگریشن می باشد. از آنجا که سطح ایمپلنت فاقد عروق است، خونرسانی به این منطقه چالش برانگیز است. وقتی ایمپلنت با شکست مواجه می شود، به عروق بافت های اطراف، آسیب بیشتری وارد می شود. هر گونه بهبود در عروق خونی بافت های نرم و سخت می تواند به کاشت مجدد ایمپلنت کمک نماید. توصیه می شود، برای افزایش خونرسانی به منطقه، قشر برداری از سطح حفره ایمپلنت با دریل کردن با مته سوزنی یا کاربید گرد، با دقت انجام شود. افزودن فاکتور رشد بیرونی و پروتئین از جمله فاکتور رشدی که از پلاکت های خون گرفته می شود platelet-derived growth factor، فیبرین غنی شده با لوکوسیت و پلاکت leukocyte platelet-rich fibrin، ماده مشتق از مینای دندان (EMD) Enamel matrix derivative، و پروتئین های مورفوژنیک استخوان bone morphogenic proteins همگی برای بهبود واکنش عروق مورد استفاده قرار گرفته اند.
هر چند تحقیقات حاکی از این هستند که کاشت مجدد ایمپلنت پس از شکست اولیه، در مقایسه با کاشت آن برای نخستین مرتبه، نرخ موفقیت پایین تری دارد، سه روشی که در این مقاله به آنها پرداختیم می توانند میزان موفقیت کاشت مجدد ایمپلنت دهای دندانی را بالا ببرند.
مراحل کاشت مجدد ایمپلنت:
کاشت مجدد ایمپلنت به مجموعه مراحلی اشاره دارد که در آن ایمپلنت دندانی قبلی که به هر دلیلی شکست خورده یا عفونت کرده، برداشته و پس از فراهم آوردن شرایط مناسب، دوباره ایمپلنت جدیدی کاشته می‌شود. مراحل کاشت مجدد ایمپلنت به شرح زیر است:
1. بررسی وضعیت ایمپلنت قبلی
پیش از هر اقدامی، دندان‌پزشک وضعیت ایمپلنت قبلی را با عکسبرداری و معاینه‌ی دقیق بررسی می‌کند. در این مرحله، علل شکست ایمپلنت مشخص می‌شوند که ممکن است شامل عفونت، تحلیل استخوان، بارگذاری بیش از حد یا مشکلات فنی دیگر باشد.
2. خارج کردن ایمپلنت قدیمی
اگر تصمیم به برداشتن ایمپلنت گرفته شود، ایمپلنت با دقت خارج می‌شود تا کمترین آسیب به استخوان و بافت‌های اطراف وارد شود. این کار معمولاً با استفاده از ابزارهای خاص جراحی انجام می‌شود و ممکن است بی‌حسی موضعی نیز اعمال شود.
3. بهبود و بازسازی استخوان
پس از خارج کردن ایمپلنت، بافت استخوانی نیاز به بازسازی دارد. ممکن است نیاز به پیوند استخوان باشد تا استخوان به اندازه و کیفیت لازم برای کاشت ایمپلنت مجدد برسد. این مرحله می‌تواند شامل استفاده از مواد پیوندی مصنوعی یا استخوان طبیعی باشد.
4. مدت زمان بهبود
پس از پیوند استخوان یا هر نوع بازسازی، زمانی برای بهبود استخوان و آماده‌سازی برای کاشت مجدد لازم است. این مدت بسته به وضعیت استخوان و نوع پیوند ممکن است بین 3 تا 6 ماه طول بکشد.
5. کاشت ایمپلنت جدید
پس از آماده شدن استخوان، دندان‌پزشک مرحله‌ی کاشت ایمپلنت جدید را انجام می‌دهد. این مرحله مشابه کاشت ایمپلنت اولیه است و شامل سوراخ کردن استخوان و جایگذاری ایمپلنت جدید در موقعیت مناسب است.
6. مدت زمان بهبود و استئواینتگریشن
بعد از کاشت مجدد ایمپلنت، ایمپلنت نیاز به زمان دارد تا به استخوان اطراف جوش بخورد (استئواینتگریشن). این فرآیند حدود 3 تا 6 ماه طول می‌کشد و در این مدت ایمپلنت به مرور با استخوان ادغام می‌شود.
7. نصب پروتز نهایی
پس از کامل شدن فرآیند استئواینتگریشن، مرحله‌ی نهایی نصب پروتز دندانی است. در این مرحله، تاج دندان یا پروتز نهایی روی ایمپلنت جدید قرار داده می‌شود تا ایمپلنت به طور کامل عملکرد دندانی طبیعی را بازیابد.
نکات مهم پس از کاشت مجدد ایمپلنت:
رعایت بهداشت دهان و دندان، چکاپ‌های منظم و پرهیز از عادات مضر (مانند سیگار کشیدن) از جمله نکات ضروری برای پیشگیری از شکست مجدد ایمپلنت هستند. کاشت مجدد ایمپلنت فرایندی است که با برنامه‌ریزی و دقت لازم، می‌تواند نتیجه‌ی موفقی داشته باشد، البته نیاز به مراقبت و پیگیری دقیق دارد.