عوارض و مشکلات احتمالی ایمپلنت در طولانی مدت
7 بهمن ماه 1397
مواد ساخت دندان مصنوعی
21 اسفند ماه 1397

در این نوشته می خوانید :

 

علل عفونی شدن بافت های پیرامون ایمپلنت دندانی

انباشته شدن ذرات غذا اطراف ایمپلنت های دندانی چندان عجیب نیست و بی تردید برخی قسمت ها بیشتر از سایر قسمت ها مستعد تجمع این ذرات هستند؛ که تا میزان زیادی به “آناتومی موضعی” دندان یا همان شکل موضعی و وضعیت دندان ها نسبت به یکدیگر بستگی دارد. در صورتی که دندان ها کاملاً صاف نباشند و روابط نسبی آنها با یکدیگر بسیار فشرده باشد، ذرات غذا به طور کامل از کنار بافت لثه ها خارج نخواهند شد. بنابراین، انباشته می شوند و بی حرکت باقی خواهند ماند، یا خطرناک تر از آن، ممکن است غذا زیر خط لثه ها نهفته شود.

عفونت ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

گاهی اوقات، برخی انواع خاص غذاها، پوست ذرت بو داده یا هسته ها، دانه های بسیار ریز و امثال آن می توانند بین بافت ظریف لثه ها و دندان ها یا ایمپلنت هایی که به آنها متصل هستند گیر کنند. این ذرات، مانند تیغ های بسیار تیز کوچک می توانند موجب جدا شدن این پیوند و ملتهب شدن لثه ها شوند، و اگر این ذرات غذا خارج نشوند، متعاقباً بافت های لثه عفونی می شوند.

پنهان شدن غذا، گیر کردن غذا و دیگر ذرات خارجی بین بافت های لثه ها و دندان ها یا ایمپلنت ها می تواند مشکلی بسیار جدی باشد. این مشکل موجب بروز التهابات و/ یا عفونت های مشابه اما شدیدتر خواهد شد. این مشکل تنها موجب بروز درد می شود، که با گاز زدن غذا تشدید می شود- و ذرات بیشتری وارد این فضا خواهد شد.

مقایسه پیوند بافت لثه با دندان ها و ایمپلنت ها

درک ماهیت اتصال بافت لثه یا جینجیوال به دندان ها و ایمپلنت ها مفید خواهد بود و متوجه خواهید شد در واقع چرا به محضی که روند التهاب آغاز می شود ایمپلنت های دندان آسیب پذیرتر می شوند. هم ایمپلنت ها و هم دندان ها به شکلی محکم درون استخوانی قرار گرفته اند که آنها را حمایت می کند، اما در سطح لثه، در بالاترین قسمت، سلول های لایه اپیتلیال (epi- بالا یا پوششی؛ thelial- لایه) یا بافت پوششی و مخاطی، مستقیماً و به شکلی جذاب با ایمپلنت ها یا دندان ها در تماس و به آنها متصل هستند. این لایه قادر است به سطح ایمپلنت ها و دندان ها بچسبد.

عفونت ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

زیر میکروسکوپ های با قدرت بالا، شبیه ردیف های فنجان های مکش هستند. خود سلول ها در قسمت های خاصی با ساختاری مکش- مانند از سلولی به سلول دیگر (تحت عنوان desmosomes، ضخامت کوچکی است در میان اتصال بین یاخته ای در پوست)، و از لثه به سطح ایمپلنت یا دندان ها (hemi-desmosomes، “hemi” به معنای نیم) متصل هستند.

تفاوت قابل توجه دیگری که بین اتصال بافت لثه به دندان ها مشاهده می شود ترتیب فیبر (الیاف) در بافت همبند است، که مستقیماً به اطراف دندان ها متصل است. این الیاف ها با الیاف لیگامان پریودنتال (peri- اطراف؛ odont- دندان) یک بافت یکپارچه و متصل را تشکیل می دهند، که البته دندان ها را به استخوان پیوند می دهند. فیبرهای مشابه این نوع فیبرها در پشت و زیر سلول های اپی تلیال وجود دارند، به همین دلیل کمک می کنند بخشی از یک پیوند بافتی منسجم و محکم تشکیل شود.

عفونت ایمپلنت دندان

عفونت ایمپلنت دندان

اما این تنها شکل اتصال به دندان ها نیست؛ بعلاوه، نوعی بافت است که مانع ساییدگی و پوسیدگی در سطح لثه می شود. بافت سطحی اطراف دندان ها به طور طبیعی حاوی پروتئینی به نام کراتین است که به بافت انسجام می بخشد و موجب سفتی، غیر انعطاف بودن و مقاومت آن در برابر ساییدگی خواهد شد. این انسجام در کنار بافت همبند زیرین که به آن متصل می شود، واقعاً باعث می شود بافت لثه در برابر ساییدگی و پوسیدگی مقاوم شود. پیوند پیرامون ایمپلنت ها و نیز دندان ها از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

روند ایجاد عفونت پیرامون ایمپلنت

بافت های سالم لثه ها، که با رعایت روزانه بهداشت و خارج کردن بیوفیلم پلاک های باکتریایی با کمک مسواک زدن و کشیدن نخ دندان عاری از هر گونه التهاب باقی می مانند، به طور کلی در برابر حملات باکتریایی یا تروماهای (آسیب های) مکانیکی در نتیجه مصرف مواد غذایی ساینده مقاوم هستند. در صورت انباشته شدن بیوفیلم پلاک های باکتریایی، بافت های لثه ملتهب خواهند شد و سلول های غشاء اپی تلیال که به دندان ها متصل هستند از آن جدا خواهند شد. در واقع، از سطح ایمپلنت یا دندان جدا می شوند و اتصال محکم خود را از دست می دهند و اجازه می دهند اجسام خارجی به درون فضای ایجاد شده نفوذ کنند.

بافت های ملتهب در برابر باکتری یا ذرات غذایی که به فضای ایجاد شده وارد می شوند مقاومت کمتری دارند. در نتیجه، با از بین رفتن اتصال طبیعی محکم لثه، یک چرخه معیوب بوجود می آید و مواد بین آن گیر می کند، باکتری و تولیدات جانبی مضر آنها قابلیت تخریب بافت ها و استخوان را دارند که قابل بازسازی و بهبود نیستند. به طور کلی، گاهی اوقات، و نه همیشه، امکان تخلیه باکتری و اجسام خارجی بدون کمک تخصصی وجود ندارد.

برخی شرایط پزشکی مانند دیابت و کشیدن سیگار می توانند موجب وخامت بیشتر مشکل شوند. بروز عفونت های مزمن مانند آبسه، می توانند به سرعت موجب تخریب پیوند ایمپلنت و استخوان شوند. این شرایط تحت عنوان پری- ایمپلنتایتیس (peri- اطراف؛ implantitis- التهاب بافت های پیرامون ایمپلنت) شناخته می شود. این شرایط می تواند وخیم باشد زیرا در صورت سالم بودن بافت ها، استخوان با سطح ایمپلنت پیوند یا جوش می خورد، اما در صورت بروز عفونت این پیوند از بین می رود و به مرور زمان می تواند موجب شکست ایمپلنت شود.

برای درمان عفونت پیرامون ایمپلنت چه باید کرد؟

درست مانند بافت های سالم، بهترین کاری که می توان انجام داد مراجعه به دندانپزشک و انجام معاینات دقیق است تا تشخیص درست داده شود. درمان بر اساس میزان التهاب، عفونت و آسیب به بافت های لثه یا ایمپلنت خواهد بود. معمول ترین روند درمان عبارت است از درمان التهاب و عفونت، که معمولاً با کمک پاکسازی منطقه ای که تحت تأثیر قرار گرفته است (در صورت لزوم با بی حسی موضعی)، ضدعفونی کردن با مواد مخصوص و احتمالاً مصرف آنتی بیوتیک انجام خواهد شد.

مهم است که هر چه سریع تر شرایط تحت بررسی های تخصصی قرار گیرند تا اطمینان حاصل شود که سطح ایمپلنت بدون پوشش باقی نمانده یا آسیب ندیده باشد. زیرا به محضی که سطح ایمپلنت آلوده شود، اتصال مجدد استخوان به آن اگر غیر ممکن نباشد، بسیار دشوار خواهد بود، در نهایت درمان آن بسیار دشوار خواهد شد.

پیشگیری از بروز عفونت پیرامون ایمپلنت

مراقبت و نگهداری از ایمپلنت های دندان، نه تنها مسئولیت دندانپزشک بلکه وظیفه خود بیمار نیز هست. سلامت و موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی در دراز مدت، تا میزان زیادی به توانایی بیمار در عاری نگه داشتن آنها از بیوفیلم های باکتریایی بستگی دارد. برنامه ریزی برای حفظ بهداشت، به گونه ای که سلامت عمومی دهان و دندان ها تحت نظارت قرار داشته باشد، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. متخصص دهان و دندان توصیه هایی خواهد کرد و تکنیک های بهداشت فردی دهان و دندان و نیز محصولات مورد نیاز برای آنها را آموزش خواهد داد.

0/5 (0 نظر)

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *