در این نوشته می خوانید :
برای کمک به تخفیف درد و ناراحتی در طول فرایند دندانپزشکی، دندانپزشک یا متخصصین شاخه های مختلف دندانپزشکی ممکن است بی حس کننده های دندانی را برای شما استفاده کنند. به طور کلی، بی حسی یک مکانیزم کنترل درد بی خطر است که بدون از دست رفتن هشیاری، احساسات منفی را در یک قسمت خاص حذف می کند (به غیر از بیهوشی عمومی).
داروها در طول فرایندهای دندانپزشکی که بسیار جزئی تهاجمی هستند، یک احساس بی حسی بوجود می آورند و حتی پس از درمان نیز به مدت چند ساعت فعال باقی می مانند. بی حس کننده ها اجازه می دهند بیماران احساس آرامش و امنیت و عدم خطر داشته باشند، و قبل، بعد، و پس از آنکه فرایند تکمیل شود درد کمتری تجربه کند.
بی حس کننده ها و آرام بخش ها برای دلایل مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند. بر خلاف بی حس کننده ها، تمرکز استفاده از آرام بخش ها در دندانپزشکی روی کاهش اضطراب و نگرانی بیماران در طول مراجعه به دندانپزشک است، در حالی که بی حس کننده ها درد و ناراحتی را کاهش می دهند. بیمارانی که اضطراب شدید دارند عموماً قبل از آنکه برای آنها بی حس کننده تزریق شود باید آرام بخش دریافت کنند، مخصوصاً اگر آنها ترس از سوزن داشته باشند.افرادی که فوبیای دندانپزشکی، که ترس شدید ملاقات با دندانپزشک است، دارند اغلب به پزشک روانشناس مراجعه می کنند تا مراقبت های صحیح را دریافت نمایند.
بیمارانی که اضطراب یا ترس از درمان های دندانپزشکی را دارند بیشتر احتمال دارد که در طول فرایندهای بهداشتی دندانپزشکی از دریافت بی حس کننده های موضعی امتناع کنند. با این حال، پس از آنکه دندانپزشک راجع به مزایای بی حس کننده ها با جزئیات توضیح می دهد، می توانید در طول فرایند راحت باشید و درد کمتری احساس کنید. اصلی ترین مزیت های بی حس کننده ها عبارتند از:
بی حس کننده های دندانپزشکی از جمله درمان های رایج و بی خطر هستند. اگرچه، قبل از تزریق آنها، دندانپزشک باید از کل سوابق پزشکی شما، سوء مصرف الکل، و هر گونه حساسیت و آلرژی آگاه باشد تا اطمینان حاصل نماید که از عوارض جانبی پرهیز می شود. عوارض جانبی نادر هستند، اما می توانند شامل موارد زیر باشند:
بعد از بین رفتن اثر داروی بی حسی، حالت بی حسی آن از بین می رود، اما ممکن است چند اثر آن برای مدت کوتاهی باقی بمانند:
دندانپزشک ها بر اساس نوع فرایند (تهاجمی یا جزئی)، ترجیح بیمار، و سوابق پزشکی او مشخص می نمایند کدام داروی بی حس کننده برای هر بیمار بهتر است. سه نوع اصلی بی حس کننده های دندانپزشکی عبارتند از:
بی حس کننده موضعی نوعی داروی تثبیت کننده غشاء هستند. علاوه بر این رایج ترین نوع بی حس کننده ای هستند که بیماران در طول فرایندهای دندانپزشکی که تنها مقداری تهاجمی هستند دریافت می کنند.
دارو داخل دهان اعمال می شود، که قسمتی که قرار است درمان شود را بی حس می کند و منجر به از دست رفتن گیرنده های درد nociception می شود. به عبارت دیگر، این مواد مانع تولید و گسترش درد اطراف محل تزریق می شود، که در نهایت موجب از بین رفتن درد و ناراحتی بخ مدت چهار ساعت پس از تکمیل فرایند می شود. بیمار در طول کل فرایند هشیار و بیدار باقی می ماند.
بی حس کننده های موضعی عموماً در طول فرایندهای ترمیمی جزئی دندانپزشکی استفاده می شوند، از جمله:
بر خلاف بی حس کننده های موضعی، بیهوشی عمومی منجر به از دست رفتن موقتی هشیاری در طول فرایند دندانپزشکی می شود. این نوع بی حس کننده اغلب تحت عنوان کمای ناشی از داروها، و نه خواب، تلقی می شود. بیمار در طول کل فرایند نمی تواند واکنشی نشان دهد یا به پرسشی پاسخ دهد و هیچ دردی احساس نخواهد کرد. دارو عموماً استنشاق می شود یا از طریق رگ تزریق می شود.
تفاوت بین بیهوشی عمومی و بی حس کننده های تزریقی، توانایی بیمار در پاسخگویی و تنفس است. بیهوشی عمومی عموماً در شرایط بیمارستانی به بیماری تزریق می شود که قرار است تحت جراحی های تهاجمی دهان قرار بگیرد از جمله: