گرچه ایمپلنت های دندانی گزینه هایی موفق برای جایگزینی دندان های از دست رفته می باشند و کاشت آنها با موفقیت بالایی همراه است، اما پس از کاشت آنها نیز ممکن است مشکلاتی بروز یابند. نرخ شکست ایمپلنت های دندانی و برداشتن آنها حدود 5% تا 12% گزارش شده است. پس از برداشتن ایمپلنت، بیمار با وضعیت دشواری مواجه است و برای گزینه های جایگزین آن باید تصمیم بگیرد. دندان مصنوعی متحرک یکی از این گزینه ها است، اما معمولاً نخستین درمان نخواهد بود. در صورتی که یک ایملنت تکی با شکست مواجه شده باشد، قرار گرفتن یک پروتز (دنچر) پارسیل ثابت روی دندان های طبیعی مجاور نیز می تواند راهکار دیگر باشد. این گزینه منوط به موافقت بیمار برای آماده سازی دندان های طبیعی (تراش آنها) است و نیز اینکه دندان هایی که قرار است به عنوان تکیه گاه استفاده شوند به اندازه کافی از حمایت پریودنتال برخوردار باشند تا فشار ناشی از بریج را تحمل کنند. در اکثر موارد، بیمار ترجیح می دهد ایمپلنتی که با شکست مواجه شده را با یک ایمپلنت دیگر تعویض کند. تعویض ایمپلنت و کاشت یک ایمپلنت جدید، یکی از گزینه های درمان است اما نرخ موفقیت آنها بسیار متفاوت است و از 69% تا 91% گزارش شده است. علاوه بر نرخ پایین تر موفقیت آنها در مقایسه با ایمپلنتی که برای نخستین بار کاشته می شود، کاشت مجدد ایمپلنت ها اغلب نیازمند پیوند بافت نرم و سخت اضافی، زمان بهبود طولانی تر، اباتمنت و روکش جدید، و نیز هزینه های اضافی برای بیمار است.

کاشت مجدد ایمپلنت دندانی

قبل از کاشت مجدد ایمپلنت، باید دلیل شکست ایمپلنت اولیه شناسایی شود. بعلاوه، برای بهبود اسئو اینتگریشن (جوش خوردن ایمپلنت با استخوان اطراف خود) ایمپلنت دوم باید اقداماتی صورت گیرد تا میزان موفقیت کاشت آن افزایش یابد. پس از شکست ایمپلنت اولیه، از سه روش می توان برای افزایش احتمال موفقیت ایمپلنت های جایگزین، استفاده نمود.

برداشت فیبروز بافت نرم از حفره ایمپلنت دندانی

در ایمپلنتی که پیوند با استخوان اطراف خود را از دست داده است، تمام بدنه ایمپلنت می تواند دچار فیبروز یا فساد الیاف (انکپسوله شدن) شود. در تصویر زیر عکس رادیوگرافی را مشاهده می نمایید که از بین رفتن کامل پیوند و انکپسوله شدن فیبروز را نشان می دهد.

کاشت مجدد ایمپلنت دندانی

این بافت می تواند برای اسئواینتگریشن، به عنوان سدی بین استخوان و ایمپلنت عمل کند. به همین دلیل برطرف کردن تمام مواد خارجی و پاک کردن و ضد عفونی کردن حفره ایمپلنت و برداشتن با دقت تمام بافت نرم، قبل از کاشت ایمپلنت ضروری است. استفاده درست از ابزارها به پزشک اجازه خواهد داد به اپکس (بالاترین قسمت) حفره ایمپلنت دسترسی پیدا کند و آنقدر سریع عمل کند که برداشت بافت (تراشیدن) دیواره های استخوانی را به سرعت انجام دهد. پس از برداشت کامل بافت، ایجاد تغییرات شیمیایی گام بعدی است. در تصویر زیر مشاهده می کنید برای برداشتن فیبروز بافت نرم از حفره باقی مانده از ایمپلنت، از کورت Slade Blade (ابزاری که دارای تیغه ای تخت است) استفاده می شود.

کاشت مجدد ایمپلنت دندانی

ضد عفونی کردن کامل باکتری های حفره ایمپلنت و بافت های اطراف

ایمپلنت هایی که با شکست مواجه شده اند و به پری ایمپلنتیت مبتلا هستند، معمولاً در معرض همان پاتوژن هایی (میکروب های بیماری زا) هستند که دندان طبیعی را تحت تأثیر قرار می دهند. این باکتری ها نه تنها می توانند سطح ایمپلنت را پوشش دهند، بلکه می توانند در بافت های پیرامونی اطراف ایمپلنت نیز وجود داشته باشند. برداشت کامل این باکتری ها با سم زدایی شیمیایی حفره به جا مانده از ایمپلنت و بافت های پیرامون آن می تواند به زدودن پاتوژن ها نیز کمک کند. در تصویر زیر از گلوله های پنبه ای آغشته به اسید سیتریک 60% برای سم زدایی و ضد عفونی کردن حفره ایمپلنت استفاده می شود.

کاشت مجدد ایمپلنت دندانی

هر چند هر دو تحت تأثیر قرار گرفته اند، تغییرات شیمیایی در یک EDTA خنثی که PH آن 4/7 است، در مقایسه با اسید سیتریک که PH آن 1 است، جایگزینی ملایم تر برای بافت است. بعلاوه، استریل کردن بافت های نرم ملتهب اطراف ایمپلنتی که با شکست مواجه شده با کمک لیزر، می تواند کمک کند انعطاف پذیری بافت طی دوره بهبود افزایش پیدا کند. در تصویر زیر استریل نمودن فلپ بافت نرم با کمک لیزر طی فرایند برداشت ایملنت را مشاهده می نمایید که به روند بهبود کمک می کند.

کاشت مجدد ایمپلنت دندانی

افزایش رشد عروق خونی بافت های نرم و سخت

بافت های نرم و سخت پیرامون ایمپلنت دندان دارای عروق هستند، که یکی از ویژگی های حیاتی برای اسئواینتگریشن می باشد. از آنجا که سطح ایمپلنت فاقد عروق است، خونرسانی به این منطقه چالش برانگیز است. وقتی ایمپلنت با شکست مواجه می شود، به عروق بافت های اطراف، آسیب بیشتری وارد می شود. هر گونه بهبود در عروق خونی بافت های نرم و سخت می تواند به کاشت مجدد ایمپلنت کمک نماید. توصیه می شود، برای افزایش خونرسانی به منطقه، قشر برداری از سطح حفره ایمپلنت با دریل کردن با مته سوزنی یا کاربید گرد، با دقت انجام شود. افزودن فاکتور رشد بیرونی و پروتئین- از جمله فاکتور رشدی که از پلاکت های خون گرفته می شود platelet-derived growth factor ، فیبرین غنی شده با لوکوسیت و پلاکت leukocyte platelet-rich fibrin، ماده مشتق از مینای دندان (EMD) Enamel matrix derivative ، و پروتئین های مورفوژنیک استخوان bone morphogenic proteins- همگی برای بهبود واکنش عروق مورد استفاده قرار گرفته اند.

هر چند تحقیقات حاکی از این هستند که کاشت مجدد ایمپلنت پس از شکست اولیه، در مقایسه با کاشت آن برای نخستین مرتبه، نرخ موفقیت پایین تری دارد، سه روشی که در این مقاله به آنها پرداختیم می توانند میزان موفقیت کاشت مجدد ایمپلنت دهای دندانی را بالا ببرند.