شاید همیشه می شنوید که شکست پلی است به سوی پیروزی. اما متأسفانه این عبارت راجع به شکست درمان کاشت ایمپلنت های دندانی صدق نمی کند. علیرغم فواید بسیاری که ایمپلنت های دندان دارند، احتمال شکست آنها نیز وجود دارد. در این مقاله قصد داریم نگاهی به علل شکست زود هنگام فرایند کاشت ایمپلنت های دندان داشته باشیم و در مقاله بعد به عللی اشاره خواهیم کرد که در دراز مدت موجب بروز این مشکل خواهند شد و در آخر به شما راجع به درمان های آن خواهیم گفت.

علل شکست درمان کاشت ایمپلنت های دندانی

یکی از عواملی که تا میزان زیادی روی شکست یا موفقیت کاشت ایمپلنت ها تأثیرگذار است، تجربه دندانپزشک برای انجام این کار است، و نیز اینکه در طول درمان چقدر مراقب بوده است. اما علل دیگری نیز هستند که می توانند موجب شکست کاشت ایمپلنت شوند. این اتفاق می تواند خیلی زود یا با فاصله زمانی رخ دهد.

شکست زود هنگام کاشت ایمپلنت دندانی

شکست زود هنگام کاشت ایمپلنت های دندانی معمولاً ظرف مدت سه تا چهار ماه پس از فرایند کاشت، در طول دوره جوش خوردن ایمپلنت با استخوان فک اتفاق می افتد. برخی از شایع ترین علل شکست زود هنگام ایمپلنت دندان عبارتند از:

بیماری خود ایمنی (Autoimmune disease)

در بیماران مبتلا به بیمار خود ایمنی، نرخ شکست کاشت ایمپلنت بیشتر از دیگر افراد است. بیماری خود ایمنی اساساً بیماری است که در آن سیستم ایمنی بدن علیه خود بدن عمل می کند و به بافت های بدن حمله کرده و آسیب می رساند. این اتفاق می تواند منجر به افزایش احتمال پس زده شدن ایمپلنت از سوی بدن فرد بیمار شود. انواع بیماری های خود ایمنی بدن عبارتند از:

• رماتیسم مفصلی
• لوپوس یا سل پوستی
• ام اس MS (Multiple sclerosis) یا فلج چند گانه
• دیابت نوع 1
• بیماری سلیاک Celiac disease (بیماری دستگاه گوارش در اثر جذب ناقص خوراک در روده ها که نشانه آن اسهال و سوء تغذیه است)

 

جریان خون ضعیف

لخته های خون موجب بسته شدن زخم ها و نیز انتقال مواد مغذی مورد نیاز به محل زخم برای بهبود سریع آن می شوند. بنابراین، در صورتی که پس از دریافت ایمپلنت دندان، خون کافی به محل جراحی منتقل نشود، سرعت فرایند بهبود کاهش یافته یا حتی متوقف می شود. جریان خون ضعیف می تواند ناشی از نوعی بیماری خونی، وجود لخته خون در جای دیگری در بدن، یا حتی بیماری خود ایمنی باشد.

مصرف برخی داروها

برخی داروها می توانند مانع موفقیت کاشت ایمپلنت های دندانی شوند. به همین دلیل بسیار مهم است که با متخصص کاشت ایمپلنت خود در خصوص داروهایی که استفاده می کنید، یا در گذشته مصرف می کرده اید، کاملاً صادق باشید. یک نمونه از این داروها بیس فسفونات است، نوعی دارو که برای درمان پوکی استخوان مورد استفاده قرار می گیرد.

عدم سلامت کامل بیمار

در صورتی که به خوبی مراقب دندان ها، لثه ها، و کل بدن خود نباشید، این سهل انگاری می تواند موفقیت کاشت ایمپلنت دندان را تحت تأثیر قرار دهد. احتمال جوش خوردن استخوان های یک بدن سالم با ایمپلنت ها بیشتر از یک بدن بیمار است.

عفونت ها

عفونت ها می توانند احتمال پیوند موفق ایمپلنت دندانی با استخوان فک را کاهش دهند. یکی از شایع ترین عفونت هایی که ایمپلنت های دندانی را تحت تأثیر قرار می دهد، پری ایمپلنتیت (نوعی بیماری لثه) است. این عفونت می تواند در طول جراحی یا پس از آن آغاز شود، خواه به علت وجود یک زخم باز، خواه به علت وجود چسب دندانپزشکی که ممکن است به زیر روکش دندان تراوش کند و درون لثه ها گیر کند. در اکثر موارد پری ایمپلنتیت، با شکست ایمپلنت نیاز است یک ایمپلنت دندانی جایگزین شود. بیماران مبتلا به بیماری خود ایمنی، که سیگار می کشند، یا کسانی که بهداشت دهان و دندان ها را به خوبی رعایت نمی کنند، بیشتر مستعد این نوع عفونت هستند.

وجود فشار زیاد روی ایمپلنت

در فرایندهای معمول کاشت ایمپلنت، دندانپزشک آن را در دو مرحله انجام می دهد: قرار دادن ایمپلنت درون استخوان فک و قرار دادن اباتمنت و روکش روی آن. زمان بین این دو مرحله اجازه می دهد ایمپلنت با استخوان فک جوش بخورد. اما گاهی اوقات دندانپزشک “فرایند فوری کاشت ایمپلنت” را انتخاب می کند. در این فرایند هر دو مرحله در یک جلسه انجام می شوند. هرچند از این طریق زمان درمان کوتاه تر می شود و مراقبت های پس از جراحی تنها یک مرتبه انجام می شوند و روند بهبود آن سریعتر پیش خواهد رفت، اما این طرز کار باعث می شود فشار زیادی به ایمپلنت وارد شود و احتمال شکست کاشت ایمپلنت افزایش خواهد یافت. این مشکل زمانی وخیم تر می شود که تراکم استخوان بیمار اندک باشد.

عدم پذیرش جسم خارجی از سوی بدن

مانند هر نوع کاشت عضو دیگری، ممکن است بدن بیمار ایمپلنت را پس بزند. هر چند بروز این مشکل بسیار نادر است اما هنوز ممکن است. اساساً، بدن ایمپلنت را مانند یک جسم خارجی خطرناک می بیند و جوش خوردن با آن را رد می کند. این مشکل منجر به شل شدن ایمپلنت و مواجه شدن آن با شکست خواهد شد.

واکنش آلرژیک

اکثر ایمپلنت های دندانی از آلیاژ تیتانیوم ساخته شده اند و گاهی اوقات ممکن است رگه هایی از نیکل نیز درون آنها وجود داشته باشد. این مواد می توانند موجب بروز واکنش التهابی آلرژیک در برخی بیماران شوند. این واکنش می تواند موجب بروز احساس سوزش و در نهایت شکست کاشت ایمپلنت شود.

آسیب به اعصاب/ بافت

در صورتی که اعصاب و بافت های پیرامون ایمپلنت آسیب ببینند، بیمار ممکن است پس از فرایند کاشت درد ناگهانی یا بی حسی موضعی داشته باشد. این احساس ممکن است به منطقه گونه ها، زبان، چانه و لب ها منتشر شود. در اکثر مواقع، آسیب به عصب می تواند نتیجه بی تجربگی دندانپزشکی باشد که این جراحی را انجام می دهد، زیرا ممکن است ایمپلنت را درست نزدیک به عصب کار بگذارد. گاهی اوقات علیرغم تجربه زیاد جراح، باز هم ممکن است به علت ظرافت بافت اندکی به آن آسیب وارد شود، اما قطعاً آسیب های زیاد ناشی از عدم توانایی جراح هستند.